We gingen pannenkoeken eten in Uitspanning "De Oase" (AWD).En daarna een korte wandeling (tot de Vogelkijkhut en dan weer terug).
Ik vond het wel een strak plan.....Maar na het eten waren ze uitgelaten en ik dacht - De beesten horen ons al van verre..dat word helemaal niks. Daar stelde ik me alvast op in.
Het is hun avond...niet dan?
http://www.pannenkoekenhuisdeoase.nl/index.html
Maar het viel me achteraf reuze mee.....En zo kwam ik ook aan mijn trekken.Want al snel kwamen we de Knobelzwanen met jong tegen.
De herrie bleef...zeker omdat ik het smalle paadje pakte die paralel loopt aan het water en de verharde weg.Maar ik heb de meidens wat horen brullen om de rupsen.
Het barst er inderdaad van...rupsen die aan een soort spinnendraaje hangen.
Nou!...Dat vonden ze natuurlijk helemaal niks.
Maar vanavond is geloof ik iedereen relaxt...Dus ook dit damhert mannetje die we op zo'n 3a 4 meter mochten naderen .
Is dit een vink die zo mooi zingt? 
Schuil en Rust is van oorsprong een oude schuilkeet, waar
de jachtopzichter kon schuilen voor slecht weer en uitrusten
van gedane inspanningen (de naam zegt het al!). Ook
jachtgezelschappen, inclusief de drijvers, konden hier
tijdensof
na de jacht terecht. Het dateert vermoedelijk
uit het eind van de 19e of begin van de 20e eeuw en is
opgerichtdoor
de familie van Lennep. De duinen rond
de Oase (gronden van Mariënduin en Adamsland) waren
sinds 1803 eigendom van David Jacob van Lennep. In
1851 heeft hij deze gronden belangeloos afgestaan aan
de Duinwatermaatschappij zodat deze hier kon beginnen
met de winning van drinkwater (Oranjekom, Sprenkelkanaal).
Van Lennep stond de gronden af met behoud van jachtrechten,
vandaar dat Schuil en Rust nog lang in gebruik
is geweest.
Later diende het ook als rustpunt voor natuurliefhebbers
(zie foto uit 1923), en als schaftkeet voor waterleidingpersoneel.
Inmiddels heeft het allang geen echte functie
meer, maar staat het als cultuurhistorisch pareltje verscholen
in het lover. Bij excursies wordt tegenwoordig bij Schuil en
Rust op de terugweg vaak wel even gepauzeerd, en krijgt
het daarmee een deel van zijn oude functie terug.
Een paar jaar geleden is Schuil en Rust gelukkig weer degelijk
opgeknapt en opnieuw geschilderd, helaas niet in de
oorspronkelijke witte kleur.
• Antje Ehrenburg
Schuil en Rust 1923-1999-heden
Maar vanavond is geloof ik iedereen relaxt...Dus ook dit damhert mannetje die we op zo'n 3a 4 meter mochten naderen .Geen probleem....En hij is ook niet opgestaan.
Ik zei (expres) "Bedankt hé...en tot de volgende keer".
Ik zei (expres) "Bedankt hé...en tot de volgende keer".
En een lol wat de meiden hadden..."Dat zeg ik altijd!
En ik werd voor gek verklaard ;-)
Is dit een vink die zo mooi zingt? Ja..Dit is een Vink (bedankt Ghita http://carpediem2.punt.nl/?home=1 )
We gingen nog even de vogelhut in...En ik had het niet zo snel door..."Het stinkt hier" en dat klopte wel.....Er was iemand geweest die het nodig vond om daar zijn grote boodschap te doen.
Sorry hoor....Maar dan spoor je echt niet!
Schuil en Rust is van oorsprong een oude schuilkeet, waarde jachtopzichter kon schuilen voor slecht weer en uitrusten
van gedane inspanningen (de naam zegt het al!). Ook
jachtgezelschappen, inclusief de drijvers, konden hier
tijdensof
na de jacht terecht. Het dateert vermoedelijk
uit het eind van de 19e of begin van de 20e eeuw en is
opgerichtdoor
de familie van Lennep. De duinen rond
de Oase (gronden van Mariënduin en Adamsland) waren
sinds 1803 eigendom van David Jacob van Lennep. In
1851 heeft hij deze gronden belangeloos afgestaan aan
de Duinwatermaatschappij zodat deze hier kon beginnen
met de winning van drinkwater (Oranjekom, Sprenkelkanaal).
Van Lennep stond de gronden af met behoud van jachtrechten,
vandaar dat Schuil en Rust nog lang in gebruik
is geweest.
Later diende het ook als rustpunt voor natuurliefhebbers
(zie foto uit 1923), en als schaftkeet voor waterleidingpersoneel.
Inmiddels heeft het allang geen echte functie
meer, maar staat het als cultuurhistorisch pareltje verscholen
in het lover. Bij excursies wordt tegenwoordig bij Schuil en
Rust op de terugweg vaak wel even gepauzeerd, en krijgt
het daarmee een deel van zijn oude functie terug.
Een paar jaar geleden is Schuil en Rust gelukkig weer degelijk
opgeknapt en opnieuw geschilderd, helaas niet in de
oorspronkelijke witte kleur.
• Antje Ehrenburg
Schuil en Rust 1923-1999-heden
De kat was er ook...En ging snel richting uitgang.
En vlakbij de uitgang nog een Damhert die de herrie voor lief nam.
Ook hij werd niet overgeslagen...Maar netjes bedankt.
En vlakbij de uitgang nog een Damhert die de herrie voor lief nam.
Ook hij werd niet overgeslagen...Maar netjes bedankt. 